Σε μια συμβολική και ουσιαστικά ιστορική ψήφιση, η Βουλή της Κύπρου έδωσε χθες το πράσινο φως σε μια πολιτική που αλλάζει τα δεδομένα στον τρόπο αντιμετώπισης της τοξικομανίας. Με ομοφωνία όλων των κομμάτων, εγκρίθηκε ψήφισμα που καθιστά **αναγκαστικό δικαίωμα** η άμεση πρόσβαση σε θεραπεία για όσους παλεύουν με τον εθισμό. Η απόφαση αυτή, που μετατρέπει το ζήτημα από θέμα ποινικού δικαίου σε **πρωτίστως δημόσιας υγείας**, σηματοδοτεί μια σαφή ρήξη με το παρελθόν και ένα δρόμο προς μια πιο ανθρώπινη και πραγματιστική προσέγγιση.
Το ψήφισμα, πρωτοβουλία των βουλευτών Κυριάκου Χατζηγιάννη και Ρίτας Σούπερμαν, ήρθε ως απάντηση σε χρόνια αδράνειας και σε ένα σύστημα που, όπως τόνισαν οι ίδιοι, «έβγαζε τον εθισμό στην παρανομία» και άφηνε τις οικογένειες μόνες τους, παγιδευμένες σε έναν λαβύρινθο γραφειοκρατίας και απελπισίας. Στη συζήτηση, βουλευτές από όλο το πολιτικό φάσμα, όπως ο Ζαχαρίας Κουλλιάς του ΔΗΚΟ και η Ειρήνη Χαραλαμπίδου του ΑΚΕΛ, ανέφεραν οδυνηρές μαρτυρίες γονέων που αντιμετώπιζαν το ασυζήτητο δίλημμα: να καταφύγουν σε εξαναγκαστική ψυχιατρική δέσμευση ή να καταθέσουν εναντίον του παιδιού τους για να προκαλέσουν κάποια κρατική παρέμβαση.
«Δεν μπορούμε πλέον να βασιζόμαστε σε γενικούς, θεωρητικούς διατυπώσεις», δήλωσε κατηγορηματικά ο Κυριάκος Χατζηγιάννης, υπογραμμίζοντας την ανάγκη για πραγματικά μέτρα από την πλευρά του κράτους. Η Ρίτα Σούπερμαν ήταν ακόμα πιο ευθεία: «Το μήνυμα της Βουλής είναι σαφές: Οι χρήστες ναρκωτικών δεν πρέπει να τιμωρούνται ή να στιγματίζονται, αλλά να έχουν άμεση πρόσβαση σε προστασία και στήριξη». Αυτές οι δηλώσεις δεν είναι απλώς ρητορική. Το ψήφισμα προβλέπει συγκεκριμένα βήματα, όπως την αναθεώρηση των σχετικών διαδικασιών ώστε να μην εξαναγκάζονται οι γονείς σε θέσεις που καταστρέφουν την οικογένεια.
Η ομοφωνία της ψήφισης είναι ίσως το πιο ελπιδοφόρο στοιχείο. Δείχνει ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας συνειδητοποίησε τελικά το **κοινωνικό κόστος της αδράνειας** και την ανεπάρκεια μιας καθαρά τιμωρητικής λογικής. Πλέον, η Κύπρος ευθυγραμμίζεται με μια ευρύτερη ευρωπαϊκή τάση που θέτει στο επίκεντρο την πρόληψη, τη μείωση της βλάβης και την αποκατάσταση.
Βέβαια, το μεγάλο ερώτημα παραμένει: **Θα ακολουθήσουν πράξεις;** Το ψήφισμα θέτει το θεμέλιο, αλλά η πραγματική δοκιμασία θα είναι η μετατροπή αυτής της πολιτικής βούλησης σε χρηματοδοτούμενα προγράμματα, σε προσωπικό που θα είναι εκεί όπου χρειάζεται, και σε μια αλλαγή νοοτροπίας μέχρι και στα αστυνομικά τμήματα και τα δικαστήρια. Η Βουλή άνοιξε ένα νέο δρόμο. Τώρα, η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα οφείλουν να τον διανύσουν. Οι οικογένειες που ζουν τον πόνο του εθισμού κάθε μέρα περιμένουν, πλέον με λίγη περισσότερη ελπίδα, να δουν αποτελέσματα.