Οι σχέσεις Υπουργείου Υγείας και ιδιωτικών κλινικών έχουν φτάσει στο κατώτατο σημείο, με την πιθανή ανάκληση άδειας λειτουργίας ενός νοσοκομείου της Λευκωσίας να λειτουργεί ως το φυτίλι για γενικευμένη αντιπαράθεση. Η αιτιολογία των αρχών είναι σοβαρή: έλεγχος αποκάλυψε σοβαρές ελλείψεις σε νοσηλευτικό προσωπικό, με την πρακτική να μην έχει νοσηλεύτρια το βράδυ σε ένα τμήμα και έλλειψη έξι νοσηλευτών σε χειρουργική κλινική. Η αντίδραση, ωστόσο, ήταν άμεση και καυτή. Η ΟΕΒ, που εκπροσωπεί τους ιδιώτες παρόχους, μιλά για «ανεύθυνη κίνηση» που «ρίχνει το πρόβλημα στην πλάτη των μονάδων», ενώ η κρίση είναι εθνική και συστημική.
Το υπουργείο, με επίσημη ειδοποίηση, έδωσε 15ήμερη προθεσμία στο νοσοκομείο να υπερασπιστεί τη θέση του ενώπιον της Συντηρητικής Επιτροπής Ιδιωτικών Νοσοκομείων, ανοίγοντας τον δρόμο για πιθανή αναστολή λειτουργίας. Ωστόσο, η ουσία της σύγκρουσης βρίσκεται αλλού: ποιος φέρει το βάρος για τη μαζική έλλειψη νοσηλευτών που πνίγει το σύστημα; Οι ιδιώτες ισχυρίζονται ότι έχουν κράξει το καμπανάκι από το καλοκαίρι του '24, ότι το πρόβλημα είναι γνωστό σε όλους, και ότι η κυβέρνηση αντί για στρατηγικές ενίσχυσης του προσωπικού επιλέγει την ποινική προσέγγιση. «Η κατάσταση είναι αφόρητη», δηλώνει η ΟΕΒ, υπογραμμίζοντας ότι μονάδες κινδυνεύουν τώρα με κλείσιμο «μόνο και μόνο επειδή στερούνται ενός ή δύο νοσηλευτών».
Το μεγάλο ερώτημα που αιωρείται είναι απλό: μπορεί ένα σύστημα, το ΓεΣΥ, που στηρίζεται σε συνεργασία δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, να αντέξει μια τέτοια ρηξικέλευθη αντιπαράθεση; Οι ιδιωτικές μονάδες είναι ο άξονας που στρέφει το ΓεΣΥ, και η ατμόσφαιρα αβεβαιότητας που δημιουργείται τώρα – με φόβο για αλυσιδωτές «εκτελέσεις» άδειας – απειλεί τη μακροπρόθεσμη σταθερότητα παροχών. Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, έχει το συγκεκριμένο καθήκον να επιβάλλει τα ελάχιστα ασφαλή πρότυπα. Η ισορροπία, όμως, μεταξύ επιβολής και καταστροφής είναι λεπτή.
Η κρίση φτάνει σε κρίσιμο σημείο καμπής. Οι επόμενες εβδομάδες, με την έκβαση της έφεσης, θα δείξουν αν οι δύο πλευρές θα συνεχίσουν τον αλληλοκατηγορητικό διάλογο ή αν θα βρεθεί μια τρύπα στο αδιέξοδο της συνεργασίας. Το αίσιο τέλος δεν είναι εγγυημένο. Αν όμως επικρατήσει η λογική της «γιγάντιας ποινής», το πλήγμα δεν θα πάει στους ιδιώτες επιχειρηματίες, αλλά στους ασθενείς που μπορεί να βρεθούν ξαφνικά χωρίς το νοσοκομείο τους. Και αυτή είναι μια υγειονομική κρίση που κανείς δεν θέλει να δει.