Οι καταστροφικές πλημμύρες που χτύπησαν την Ασία το περασμένο Νοέμβριο δεν ήταν απλώς μια «κακή περίοδος» του μουσώνα. Ήταν ένα δείγμα του παρόντος. Μια νέα επιστημονική μελέτη του διεθνούς συνεδρίου **World Weather Attribution** επιβεβαιώνει αυτό που πολλοί φοβόμασταν: η κλιματική αλλαγή, που προκαλείται από τις εκπομπές ορυκτών καυσίμων, ενίσχυσε την ένταση των κατακλυσμών κατά **28% έως 160%**. Στη Σρι Λάνκα, οι βροχοπτώσεις είναι πλέον μέχρι και **50% πιο ισχυρές** σε σχέση με το προβιομηχανικό κλίμα.
«Οι βροχές του μουσώνα είναι φυσιολογικές σε αυτό το μέρος του κόσμου», αναφέρει η **Δρ. Σάρα Κιου**, κλιματολόγος και κύρια συγγραφέας της μελέτης. «Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό είναι η αυξανόμενη ισχύς αυτών των καταιγίδων». Οι κυκλώνες «Ντίτγουα» και «Σενγιάρ» προκάλεσαν πλημμύρες που ξεπέρασαν τα τέσσερα μέτρα ύψος, κόστισαν τη ζωή σε **πάνω από 1.750 ανθρώπους** και άφησαν εκατοντάδες αγνοούμενους. «Μια ανησυχητική νέα πραγματικότητα», όπως περιγράφει ο καθηγητής **Λαλίθ Ρατζαπάκσε**, με «πρωτοφανή βροχοπτώσεις, μαζική απώλεια ζωών και τεράστια αναστάτωση των οικονομικών δραστηριοτήτων».
Η φρίκη, όμως, δεν σταματά στις άμεσες απώλειες. **Εκατομμύρια** άνθρωποι έχουν επηρεαστεί, με τις φτωχότερες κοινότητες να υπομένουν το βασικό βάρος της καταστροφής σπιτιών και εργασιών. Οι ειδικοί προειδοποιούν για έκρηξη θνησιμότητας από μη μεταδοτικές ασθένειες, καθώς το ιατρικό σύστημα και οι αλυσίδες εφοδιασμού καταρρέουν. Στο νησί Σουμάτρα, η μελέτη σημειώνει ότι η αλόγιστη αποψίλωση των δασών επιδείνωσε την κατάσταση, στερεύοντας το τοπίο από τη φυσική του ικανότητα να απορροφά νερό.
Εν τω μεταξύ, σε μια **τρομακτική συμφωνία καταστροφών**, η σύγκλιση κλίματος και σύγκρουσης έδειξε το άλλο της πρόσωπο. Η χειμερινή καταιγίδα «Μπάιρον» έπληξε τη **Λωρίδα της Γάζας**, πλημμυρίζοντας τους προσωρινούς καταυλισμούς προσφύγων στη **Ράφα**. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, **850.000 άνθρωποι** κινδυνεύουν, με οικογένειες παγιδευμένες σε βρεγμένα τέντα και τις ομάδες διάσωσης να μην μπορούν να ανταποκριθούν λόγω έλλειψης εξοπλισμού.
Αυτές οι παράλληλες κρίσεις αποκαλύπτουν ένα διπλό δυναμικό της εποχής μας. **Πρώτον**, η ανθρωπογενής υπερθέρμανση εντείνει αδιαμφισβήτητα τις ακραίες καιρικές συνθήκες, μετατρέποντας γνωστά φαινόμενα σε θανατηφόρα γεγονότα. **Δεύτερον**, η προϋπάρχουσα κοινωνική ευθραυστότητα – από τη φτώχεια έως τον πόλεμο – πολλαπλασιάζει τραγικά το ανθρώπινο τίμημα. Καθώς η ατμόσφαιρα συνεχίζει να θερμαίνεται και να κρατά περισσότερη υγρασία, η ανθεκτικότητα των πιο ευάλωτων πληθυσμών της Γης διαβρώνεται συστηματικά.
Το μήνυμα είναι σαφές: η κλιματική κρίση δεν είναι ένας μελλοντικός κίνδυνος. Είναι ένας **επιταχυντής τραγωδιών** που χτυπά εδώ και τώρα. Απαιτεί όχι μόνο επιταχυνμένες δράσεις για το κλίμα, αλλά μια ριζική επανεκτίμηση της παγκόσμιας ανταπόκρισης στις καταστροφές και της δίκαιης κατανομής των πόρων. Το «νέο φυσιολογικό» φαίνεται να είναι η χειρότερη έκδοση του παλιού.