Η τελετή απονομής του Νόμπελ Ειρήνης στο Όσλο βρίσκεται σε αμφισβήτηση, ενώ μια ξεχωριστή διαμάχη σαρώνει την παγκόσμια διοίκηση του ποδοσφαίρου. Δύο παράλληλες κρίσεις, που φαίνεται να μην έχουν σχέση μεταξύ τους, ρίχνουν φως στις ίδιες επώδυνες ερωτήσεις: Πού τελειώνει η ουδέτερη διάκριση και πού αρχίζει η πολιτική χειρονομία; Και πώς μπορούν τα βραβεία να τιμήσουν τους αγωνιστές, όταν οι ίδιοι κινδυνεύουν να εξαφανιστούν;
Το Νορβηγικό Ινστιτούτο Νόμπελ αναγκάστηκε να ακυρώσει την προγραμματισμένη συνέντευξη Τύπου με τη φετινή βραβευμένη, τη Βενεζουελανή αντιπολίτευση Μαρία Κορίνα Ματσάδο, λίγες ώρες πριν. Οι υπεύθυνοι παραδέχτηκαν ότι απλώς δεν γνώριζαν πού βρίσκεται ή αν θα μπορέσει να ταξιδέψει ποτέ στο Όσλο. Η Ματσάδο, που κρύβεται από τις αρχές της Καράκας που την έχουν χαρακτηρίσει δραπέτιδα, επικοινωνεί μόνο μέσω ηχογραφημένων μηνυμάτων. «Κι εμείς μένουμε στο σκοτάδι», δήλωσε εκπρόσωπος του Ινστιτούτου, σε μια φράση που συνοψίζει την έκτακτη κατάσταση. Το βραβείο, που αποσκοπεί να δώσει φως και ασφάλεια, κινδυνεύει να παραμείνει σε ένα κενό βάθρο, μετατρέποντας την τελετή σε μαρτυρία για τις καταπιεστικές συνθήκες που το προκάλεσαν.
Ταυτόχρονα, μια διαφορετική, αλλά εξίσου εκρηκτική, φωτιά καίει τα γήπεδα. Ο πρόεδρος της FIFA, Τζάνι Ινφαντίνο, έδωσε το πρώτο «Βραβείο Ειρήνης» του οργανισμού στον πρώην Αμερικανό Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, και στη συνέχεια τον προέτρεψε ανοιχτά να του απονεμηθεί και… Νόμπελ Ειρήνης. Η κίνηση αυτή, που θύμισε περισσότερο πολιτικό σαλτιμάρισμα παρά αθλητική διάκριση, προκάλεσε άμεση αντίδραση. Η ομάδα υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων FairSquare υπέβαλε επίσημη ηθική καταγγελία, κατηγορώντας τον Ινφαντίνο ότι παραβίασε τους κανόνες πολιτικής ουδετερότητας της FIFA. «Πρόκειται για το πώς η παράλογη δομή διακυβέρνησης της FIFA επέτρεψε στον Ινφαντίνο να παραβιάζει φανερά τους κανόνες του οργανισμού», δήλωσε ο Nicholas McGeehan.
Οι δύο αυτές ιστορίες, η μία γεμάτη κίνδυνο και αφάνταστη απουσία, η άλλη με υπερβολική παρουσία και πολιτικές φιλοδοξίες, είναι τα δύο άκρα του ίδιου νομίσματος. Δείχνουν πόσο εύθραυστα είναι τα σύμβολα παγκόσμιας αναγνώρισης όταν συγκρούονται με τη σκληρή πραγματικότητα της διεθνούς πολιτικής. Το ένα βραβείο απειλείται από τη σιωπή και τη φυγή, το άλλο διακυβεύεται από τη φαναρία και την αυθαιρεσία. Και στις δύο περιπτώσεις, η αξία και η νομιμότητα του ίδιου του βραβείου τίθενται ενώπιον κριτηρίου. Στο τέλος της ημέρας, το ερώτημα παραμένει: τι τιμάμε πραγματικά, και ποιος ορίζει τους όρους της ειρήνης;