Η κρίση στέγασης δεν είναι απλώς ένας όρος στα οικονομικά δελτία. Είναι η αγωνία του νέου ζευγαριού που ψάχνει σπίτι, ο αγώνας του νεαρού εργαζομένου για έναν απολύτως βασικό λογαριασμό, και η αβεβαιότητα ολόκληρων οικογενειών. Σε αυτό το έδαφος, η κυβέρνηση της Κύπρου αποφάσισε να παίξει το χαρτί της με έναν ισχυρισμό που ακούγεται σχεδον προκλητικός σε εποχές λιτότητας: η δαπάνη για στέγαση δεν είναι δαπάνη, είναι **στρατηγική επένδυση**.
Πρόκειται για το νέο σχέδιο κατασκευής **500 κρατικών ενοικιαζόμενων κατοικιών**, αξίας πάνω από 70 εκατομμυρίων ευρώ, σε δημόσιες εκτάσεις στις τέσσερις μεγάλες επαρχίες. Ο Πρόεδρος Νίκος Χριστοδουλίδης και ο Υπουργός Εσωτερικών Κωνσταντίνος Ιωάννου το παρουσίασαν ως απάντηση στο «τσουγκράνισμα» που βιώνουν νοικοκυριά, νέοι και εργαζόμενοι βασικών επαγγελμάτων. Η λογική είναι απλή: αν το κράτος δεν παρέμβει για να δημιουργήσει προσφορά σε αυτόν τον τομέα, οι τιμές θα συνεχίσουν να εκτοξεύονται ανεξέλεγκτα.
Το σχέδιο, που θα υλοποιηθεί με το μοντέλο «σχεδιασμού και κατασκευής» από ιδιώτες ανάδοχους, αποτελεί μόνο τον έναν από τους δύο πυλώνες της πολιτικής. Ο άλλος στοχεύει στην **ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης**, κυρίως μέσω του επιδοτούμενου σχεδίου για νέους μέχρι 41 ετών, το οποίο έχει ήδη εγκρίνει αιτήσεις αξίας εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Παράλληλα, αναπτύσσεται και ένα ξεχωριστό πρόγραμμα για **Συλλογικές Μονάδες Στέγασης** για εποχιακούς και μόνιμους εργαζόμενους σε τουρισμό και βιομηχανία. Ο σκοπός εδώ είναι διπλός: να υποστηριχθεί η λειτουργία κρίσιμων κλάδων και να «απελευθερωθούν» κατοικίες από την πίεση της εργαζόμενης μαζικής, μειώνοντας έτσι την αύξηση των ενοικίων στις αγορές των αστικών κέντρων.
Το ερώτημα που αιωρείται, ωστόσο, παραμένει: μπορούν 500 νέες κατοικίες να αλλάξουν το παιχνίδι σε μια αγορά που πνίγεται από έλλειψη; Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η συνολική της δέσμευση ξεπερνά τα **300 εκατομμύρια ευρώ** τα τελευταία τρία χρόνια, ένα σήμα ότι η προσπάθεια είναι συστημική και όχι εφήμερη. Ωστόσο, το κλειδί για την επιτυχία δεν βρίσκεται μόνο στους αριθμούς, αλλά στην **αποτελεσματικότητα και την ταχύτητα**. Η γραφειοκρατία, οι καθυστερήσεις στις δημοπράτησεις και η αδυναμία να ακολουθηθεί ο ρυθμός της ζήτησης μπορούν εύκολα να μετατρέψουν αυτή τη «στρατηγική επένδυση» σε μια ακόμη δαπάνη που απέτυχε να αγγίξει το πραγματικό πρόβλημα.
Στο τέλος της ημέρας, η κρίση στέγασης είναι και κρίση **κοινωνικής συνοχής**. Το ρίσκο της κυβέρνησης είναι μεγάλο, αλλά το κόστος της αδράνειας φαίνεται ακόμη μεγαλύτερο. Το αν αυτά τα σχέδια θα αποτελέσουν το «χέρι» που θα σηκώσει την αγορά, ή απλώς μια σταγόνα στον καυτό όγκο, θα το κρίνει η ταχύτητα υλοποίησης και η ικανότητα να χτυπήσει ακριβώς εκεί που πονάει ο πολίτης.