Στην κατεστραμμένη Γάζα, όπου η ανθρωπιστική κρίση έχει πάρει διαστάσεις καταστροφής, μια συγκέντρωση ακρωτηριασμένων Παλαιστινίων έδωσε μια πικρή και βαθιά συγκινητική χροιά στη διεθνή ημέρα για τα άτομα με αναπηρία. Το γεγονός, που πραγματοποιήθηκε υπό τις συνθήκες του πολέμου, δεν ήταν μόνο στιγμή αλληλεγγύης, αλλά και έντονη διαμαρτυρία. Μια διαμαρτυρία για τα δικαιώματα ενός νέου, τραγικά διευρυμένου πληθυσμού – αυτών που ο πόλεμος άφησε με μόνιμα σημάδια στο σώμα και στην ψυχή.
Η 3η Δεκεμβρίου καθιερώθηκε παγκοσμίως για να προωθήσει την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία. Στη Γάζα, όμως, η επέτειος αυτή πήρε μια μακάβρια πραγματικότητα. Οι εκτεταμένες και βίαιες συγκρούσεις έχουν προκαλέσει έναν τσουνάμι σοβαρών τραυματισμών. Όπως μας λένε οι γιατροί στα υπερφορτωμένα νοσοκομεία, ο αριθμός των τραυματικών ακρωτηριασμών είναι ανεπανάληπτος. Με λίγες προμήθειες και υπό απίστευτη πίεση, συχνά η αφαίρεση μέλους είναι η μόνη λύση για να σωθεί μια ζωή από τις πολύπλοκες εκρηκτικές κακώσεις και τις λοιμώξεις. Έτσι, μια ολόκληρη κοινότητα τραυματιών βρίσκεται να προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον που είναι εντελώς απροετοίμαστο για τις ανάγκες της.
Η συγκέντρωση ήταν η ζωντανή απόδειξη αυτής της νέας πραγματικότητας. Οι παρόντες, άνδρες, γυναίκες και παιδιά που έχασαν χέρια ή πόδια σε αεροπορικές επιδρομές και βομβαρδισμούς, έδωσαν πρόσωπο στις άνανδρες στατιστικές. Παρά το αίσθημα ανθεκτικότητας που εξέπεμπε η συνάντηση, ο σκοπός ήταν ξεκάθαρα καταγγελτικός. Οι ακτιβιστές εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία για να ζητήσουν δυνατά συστημικές αλλαγές. Τα αιτήματά τους είναι άμεσα και πρακτικά: πρόσβαση σε σύγχρονα προσθετικά μέλη, μακροχρόνια φυσική αποκατάσταση, υποστήριξη ψυχικής υγείας και πολιτικές κοινωνικής ένταξης στην εκπαίδευση και την απασχόληση.
Οι επιπτώσεις αυτής της έκρηξης σε αναπηρίες θα είναι βαθιές και μακροχρόνιες. Το σύστημα υγείας της Γάζας, που έχει καταρρεύσει από το αποκλεισμό και τους πολέμους, δυσκολεύεται ακόμα και στις βασικές υπηρεσίες. Η εξειδικευμένη και δια βίου φροντίδα που απαιτείται για τους ακρωτηριασμένους είναι σχεδόν επιστημονική φαντασία. Η οικονομία, ήδη σε κατάρρευση, και η τεράστια ανεργία δημιουργούν ένα αδιέξοδο για την οικονομική αυτοτέλεια των επιζώντων. Οι φωνές που ακούστηκαν προειδοποιούν: αν δεν επέλθει άμεσα μια συνεκτική και μακροπρόθεσμη διεθνής απάντηση, κινδυνεύουμε να δούμε μια δεύτερη, βραδυφλεγή κρίση. Μια γενιά ανθρώπων μπορεί να μείνει με τις πληγές της, σωματικές και ψυχικές, χωρίς καμία στήριξη.
Η ημέρα αυτή στη Γάζα σηματοδοτεί μια κρίσιμη καμπή. Απαιτεί μια ριζική στροφή από την έκτακτη ιατρική παρέμβαση στην μακροπρόθεσμη κοινωνική ένταξη. Η διεθνής προσοχή στον πόλεμο μπορεί να ματαιώνεται, αλλά οι ανάγκες αυτών των ανθρώπων θα παραμείνουν για δεκαετίες. Είναι μια οδυνηρή υπενθύμιση ότι το πραγματικό τίμημα μιας σύρραξης δεν υπολογίζεται μόνο με τους νεκρούς. Υπολογίζεται και με τους επιζώντες που, σπασμένοι αλλά αλύγιστοι, πρέπει τώρα να μονοπατήσουν σε έναν κόσμο διπλά εχθρικό.