Σε ένα ρυθμό που θυμίζει διπλωματικό σπριντ, οι Ηνωμένες Πολιτείες προχώρησαν σε αλλεπάλληλες συναντήσεις με τη Μόσχα και το Κίελο, προσπαθώντας να αναζωπυρώσουν τις ελπίδες για ένα πιθανό τέλος στον πόλεμο. Αυτή η νέα διπλωματική επίθεση, ωστόσο, φαίνεται να συναντά το ίδιο γνωστό τοίχωμα: την απόλυτη άρνηση της Ρωσίας για ουσιαστικές παραχωρήσεις και την απαράλλαχτη θέση της Ουκρανίας για διαπραγμάτευση μόνο υπό πίεση.
Η σειρά των γεγονότων ήταν εντυπωσιακή. Μια αμερικανική αντιπροσωπεία, με επικεφαλής τον Ειδικό Απεσταλμένο Στιβ Γουίτκοφ και τον σύμβουλο Τζάρεντ Κούσνερ, συναντήθηκε για πέντε ώρες στον Κρεμλίνο με τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Το αποτέλεσμα, ωστόσο, ήταν αποκαρδιωτικό. Ο βοηθός του Κρεμλίνου για την εξωτερική πολιτική, Γιούρι Ουσάκοφ, το περιέγραψε χωρίς περιστροφές: «Δεν έχει βρεθεί ακόμη κάποια συμβιβαστική εκδοχή». Ο Πούτιν απέρριψε κατηγορηματικά μέρη των αμερικανικών προτάσεων, επιβεβαιώνοντας ότι το χάσμα παραμένει απρογέφυτο.
Η συνεδρίαση στη Μόσχα δεν ήταν ένα μεμονωμένο επεισόδιο, αλλά μέρος μιας ευρύτερης, προσεκτικά δομημένης στρατηγικής. Οι Αμερικανοί είχαν προηγουμένως διαβουλεύσει με συμμάχους στην Ευρώπη και την Ουκρανία, και τώρα μεταφέρουν το διπλωματικό βάρος στο Μαϊάμι, όπου ο Γουίτκοφ θα συζητήσει με τον Ρουστέμ Ουμέροφ, αρχηγό του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας της Ουκρανίας.
Από την πλευρά της, η ηγεσία του Κιέλου δείχνει προφυλακτικότατο αισιόδοξη. Ο Πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι, αναγνωρίζοντας ότι «ο κόσμος αισθάνεται ξεκάθαρα ότι υπάρχει μια πραγματική ευκαιρία να τερματιστεί ο πόλεμος», επανέλαβε αμέσως μετά την αμετάβλητη προϋπόθεση: οποιαδήποτε διαπραγμάτευση πρέπει να «στηριχθεί σε πίεση προς τη Ρωσία». Ο Υπουργός Εξωτερικών Αντρίι Σιμπίχα ήταν ακόμα πιο κατηγορηματικός: η Μόσχα πρέπει πρώτα να «σταματήσει την αιματοχυσία» για να ανοίξει ο δρόμος για μια βιώσιμη συμφωνία.
Αυτές οι εξελίξεις έρχονται σε μια κρίσιμη στιγμή, με τον πόλεμο να έχει ξεπεράσει τα 1.379 ημέρες πλήρους εισβολής. Η διπλή κίνηση της Διοίκησης Μπάιντεν αποκαλύπτει μια ένταση προσπάθειας για μεσολάβηση, αλλά και τις βαθιές διχασμένες γραμμές που την περιβάλλουν. Στην Ευρώπη και το Κίελο, υπάρχει ευρεία δυσπιστία και φόβος ότι πιθανά σχέδια συμφωνίας θα μπορούσαν να θυσιάσουν την κυριαρχία και την ασφάλεια της Ουκρανίας, νομιμοποιώντας τις εδαφικές κατακτήσεις του Κρεμλίνου.
Το διπλωματικό «σαντουίτς» Μόσχας-Μαϊάμι αποτελεί, προς το παρόν, περισσότερο έναν καθρέφτη της αδιεξόδου παρά μια γέφυρα προς την ειρήνη. Δείχνει ότι οι ΗΠΑ αναλαμβάνουν πιο ενεργό ρόλο, αλλά και ότι η διαδρομή προς μια λύση είναι γεμάτη με αντιθετικές απαιτήσεις: από τη μία, η απαίτηση του Κιέλου για δικαιοσύνη και εγγυήσεις ασφαλείας, από την άλλη, οι επεκτατικές βλέψεις της Μόσχας. Η κοινή γνώμη παγκοσμίως παρακολουθεί με αγωνία για να δει αν αυτή η νέα διπλωματική φάση θα καταφέρει να σπάσει τον παγετό, ή αν απλώς θα επιβεβαιώσει πόσο βαθιά είναι χωρισμένος ο κόσμος στον πιο καταστροφικό ευρωπαϊκό πόλεμο των τελευταίων δεκαετιών.