Η κατάσταση στο κυπριακό ποδόσφαιρο βρίσκεται και πάλι σε κρίση. Μετά τα βίαια επεισόδια μεταξύ οπαδών στη Λεμεσό, η Κυπριακή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (ΚΟΠ) και η Αστυνομία κατηγορούν η μία την άλλη, αφήνοντας ένα αστάθμητο κλίμα πάνω από τα γήπεδα. Οι ομάδες βίας, που εμφανίζονται συχνά σε τέτοιους αγώνες, έγιναν η αφορμή για μια δημόσια διαμάχη: ποιος έχει την ευθύνη για την ασφάλεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα;
Σύμφωνα με την ΚΟΠ, είχε γίνει η συνήθης συνεννόηση με την Αστυνομία, ώστε να καλυφθούν όλες οι ασφαλιστικές απαιτήσεις για το ντέρμπι ΑΕΛ – Απόλλων. Οι συζητήσεις είχαν, σύμφωνα με αυτήν, ολοκληρωθεί και όλα ήταν έτοιμα. Ωστόσο, την τελευταία στιγμή, η Αστυνομία άλλαξε ξαφνικά τα σχέδιά της, προτείνοντας είτε πολύ λιγότερους φιλάθλους, είτε να γίνει ο αγώνας κλειστός για το κοινό. Αυτή η κίνηση φαίνεται ότι διέλυσε τη συμφωνία που είχαν φτάσει και οι δύο πλευρές.
Η ΚΟΠ, μιλώντας δημόσια, προσπάθησε να δείξει ότι είναι υπεύθυνη. Από τη μια πλευρά, καταδίκασε τα επεισόδια, λέγοντας πως «δεν ταυτίζεται με τη βία» και πως «αυτά τα πράγματα δεν έχουν θέση στο ποδόσφαιρο». Από την άλλη πλευρά, έριξε την ευθύνη στις αλλαγές της Αστυνομίας. Προσπάθησε να μην μείνει σε δύσκολη θέση και ανακοίνωσε αμέσως μέτρα για τον επόμενο αγώνα: ελεγχόμενα εισιτήρια, χωρίς πώληση στα ταμεία, μόνο προπώληση. Μια λύση που μοιάζει με μια πιο «ήπια» εκδοχή της πρότασης της Αστυνομίας.
Από την πλευρά της, η Αστυνομία δεν έχει μιλήσει ακόμα δημόσια για αυτές τις κατηγορίες. Είναι όμως γεγονός ότι σε τέτοια σημαντικά ντέρμπι, η προσεκτική προετοιμασία είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Η Κύπρος, με τους παθιασμένους οπαδούς και τις ανταγωνιστικές ομάδες, δεν είναι ξένη σε επεισόδια. Οι αρχές προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στη διατήρηση της δημόσιας τάξης και στο δικαίωμα των φιλάθλων να υποστηρίξουν τις ομάδες τους.
Για να αποφύγουν περαιτέρω διαφωνίες, η ΚΟΠ κάλεσε για συζήτηση τους προέδρους των δύο ομάδων και εκπροσώπους της Αστυνομίας. Ο στόχος είναι να βρουν έναν τρόπο να επικοινωνούν καλύτερα. Αυτή η κίνηση δείχνει ότι η επικοινωνία, αυτό το μεγάλο πρόβλημα του κυπριακού ποδοσφαίρου, έχει σπάσει και πρέπει να διορθωθεί.
Το μεγάλο ερώτημα που μένει είναι: Πόσες ακόμη φορές θα επαναλαμβάνεται ο ίδιος κύκλος; Επεισόδια, καταδίκη, διαφωνίες μεταξύ των αρχών, και στο τέλος μια προσωρινή λύση για να προχωρήσει ο αγώνας; Τα μέτρα κατά της βίας (όπως ο διαχωρισμός των οπαδών ή οι απαγορεύσεις) φαίνεται να μην είναι αρκετά, όταν λείπει η βασική προϋπόθεση: η εμπιστοσύνη και η συνεργασία μεταξύ των φορέων που έχουν την ευθύνη.
Μένει να δούμε αν η συζήτηση θα φέρει θετικά αποτελέσματα, ή αν θα είναι άλλη μία συζήτηση χωρίς νόημα. Το ποδόσφαιρο, αυτό το πάθος που μπορεί να ενώσει και να χωρίσει, αξίζει καλύτερη μοίρα από το να συνδέεται για πάντα με τη βία και τις διαφωνίες.