Σε μια συμβολική και εξαιρετικά σημαντική ψηφοφορία, η Βουλή των Αντιπροσώπων της Κύπρου ενέκρινε χθες μια ριζοσπαστική πολιτική για την αντιμετώπιση της τοξικομανίας. Με ομόφωνη απόφαση, θεσμοθετήθηκε το **αναγκαστικό δικαίωμα** άμεσης πρόσβασης σε θεραπεία για όλα τα άτομα που αντιμετωπίζουν τον εθισμό. Αυτή η απόφαση, η οποία μετατοπίζει την οπτική από το ποινικό δίκαιο στην **πρωτίστως δημόσια υγεία**, σηματοδοτεί μια καθαρή απόκλιση από παλαιότερες πρακτικές, προωθώντας μια πιο ανθρωποκεντρική και ρεαλιστική προσέγγιση.
Η πρωτοβουλία για το ψήφισμα, που προήλθε από τους βουλευτές Κυριάκο Χατζηγιάννη και Ρίτα Σούπερμαν, αποτέλεσε απάντηση σε πολυετή αδράνεια και ένα σύστημα που, όπως επισημάνθηκε, «εξωθούσε τον εθισμό στην παρανομία». Οι ίδιοι τόνισαν πως οι οικογένειες έμεναν συχνά μόνες, παγιδευμένες σε έναν κυκεώνα γραφειοκρατίας και απόγνωσης. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, εκπρόσωποι διαφόρων πολιτικών παρατάξεων, όπως ο Ζαχαρίας Κουλλιάς (ΔΗΚΟ) και η Ειρήνη Χαραλαμπίδου (ΑΚΕΛ), μοιράστηκαν οδυνηρές μαρτυρίες γονέων. Αυτοί οι γονείς βρέθηκαν αντιμέτωποι με το εξαιρετικά δύσκολο δίλημμα: είτε να προχωρήσουν σε εξαναγκαστική ψυχιατρική νοσηλεία, είτε να υποβάλουν μήνυση κατά του παιδιού τους για να επιτύχουν κρατική παρέμβαση.
«Δεν μπορούμε πλέον να βασιζόμαστε σε γενικές, θεωρητικές διατυπώσεις», δήλωσε κατηγορηματικά ο κ. Χατζηγιάννης, τονίζοντας την επιτακτική ανάγκη για ουσιαστικά μέτρα από πλευράς του κράτους. Η κ. Σούπερμαν εξέφρασε την άποψή της με ακόμα μεγαλύτερη σαφήνεια: «Το μήνυμα της Βουλής είναι αδιαμφισβήτητο: Οι χρήστες ουσιών δεν πρέπει να υφίστανται τιμωρία ή στιγματισμό, αλλά να έχουν άμεση πρόσβαση σε προστασία και υποστήριξη». Αυτές οι δηλώσεις δεν αποτελούν απλή ρητορική. Το ψήφισμα περιλαμβάνει συγκεκριμένες προτάσεις, όπως η αναθεώρηση των υφιστάμενων διαδικασιών, ώστε να μην αναγκάζονται οι γονείς να λαμβάνουν αποφάσεις που μπορούν να αποβούν καταστροφικές για την οικογενειακή συνοχή.
Η ομοφωνία κατά την ψηφοφορία αποτελεί ίσως το πλέον ενθαρρυντικό στοιχείο. Αποδεικνύει ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας έχει αναγνωρίσει το **κοινωνικό κόστος της αδράνειας** και την ανεπάρκεια μιας αμιγώς τιμωρητικής προσέγγισης. Η Κύπρος, πλέον, ευθυγραμμίζεται με μια ευρύτερη ευρωπαϊκή τάση που εστιάζει στην πρόληψη, τη μείωση των αρνητικών συνεπειών και την αποκατάσταση.
Βεβαίως, παραμένει το κρίσιμο ερώτημα: **Θα υπάρξουν αντίστοιχες πράξεις;** Το ψήφισμα θέτει τις βάσεις, αλλά η πραγματική δοκιμασία θα είναι η μετατροπή αυτής της πολιτικής βούλησης σε επαρκώς χρηματοδοτούμενα προγράμματα, σε εξειδικευμένο προσωπικό που θα βρίσκεται εκεί όπου είναι απαραίτητο, και σε μια ευρύτερη αλλαγή νοοτροπίας, ακόμη και σε επίπεδο αστυνομικών τμημάτων και δικαστηρίων. Η Βουλή άνοιξε έναν νέο δρόμο. Η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα καλούνται τώρα να τον διανύσουν. Οι οικογένειες που βιώνουν καθημερινά τον πόνο του εθισμού, αναμένουν πλέον με αυξημένη ελπίδα την εμφάνιση απτών αποτελεσμάτων.