Η Γαλλία έχει βρεθεί ξανά στο επίκεντρο μιας έντονης πολιτισμικής αντιπαράθεσης, όπου η γλώσσα, η βία και η πολιτική διαπλέκονται σε μια εκρηκτική κατάσταση. Η αφορμή για αυτή την έκτη κρίση ήταν μια ιδιωτική παρατήρηση της Πρώτης Κυρίας, Μπριζίτ Μακρόν, η οποία, καταγεγραμμένη κρυφά, πυροδότησε δημόσιο διάλογο. Αυτό αναζωπύρωσε με πρωτοφανή ένταση τη συζήτηση για τη σεξουαλική βία και τα όρια της διαμαρτυρίας.
Το περιστατικό συνέβη στο ιστορικό θέατρο Folies Bergère, κατά τη διάρκεια παράστασης του ηθοποιού-κωμικού Ary Abittan. Η παρουσία του Abittan θεωρήθηκε από πολλούς προκλητική, καθώς στο παρελθόν είχε αντιμετωπίσει κατηγορίες για βιασμό, αν και η σχετική έρευνα αρχειοθετήθηκε χωρίς να ασκηθεί δίωξη. Ως ένδειξη διαμαρτυρίας, μέλη του φεμινιστικού συλλογικού «Nous Toutes» διέκοψαν την παράσταση, φορώντας μάσκες με την εικόνα του κωμικού και τη λέξη «βιαστής».
Η κρίση όμως απέκτησε ευρύτερες διαστάσεις την επόμενη μέρα. Παρασκηνιακά, και αγνοώντας ότι ηχογραφείται, η Μπριζίτ Μακρόν προσπάθησε να ηρεμήσει τον Abittan. Τα λόγια της, όμως, αποδείχθηκαν ιδιαίτερα αμφιλεγόμενα: «Αν υπάρχουν καμιά #salesconnes, τις διώχνουμε». Μόλις το βίντεο δημοσιοποιήθηκε, η αντίδραση ήταν άμεση και σφοδρή. Το Ελιζέ, σε μια προσπάθεια να περιορίσει τη ζημιά, εξήγησε ότι η Πρώτη Κυρία αντιτίθεται όχι στο αίτημα των διαδηλωτών, αλλά στη «ριζοσπαστική μέθοδο» που, κατά την άποψή της, περιορίζει την καλλιτεχνική έκφραση.
Ωστόσο, οι διευκρινίσεις αποδείχθηκαν μάταιες, καθώς αντί να σβήσουν τη φωτιά, την φούντωσαν. Η προσβλητική λέξη μετατράπηκε αμέσως σε σύνθημα αγώνα. Το hashtag #salesconnes (οι βλάκες) έγινε viral στα κοινωνικά δίκτυα, υιοθετούμενο από χιλιάδες γυναίκες ως σύμβολο τιμής. Σημαντικές προσωπικότητες του γαλλικού πολιτισμού τάχθηκαν δημόσια υπέρ των διαδηλωτών. Η ηθοποιός και σκηνοθέτις Judith Godrèche, μια από τις βασικές φιγούρες του γαλλικού #MeToo, δήλωσε: «Είμαι μία από αυτές τις ‘βλάκες’». Η αλληλεγγύη της, μαζί με άλλες καλλιτέχνιδες, υπογραμμίζει τη δημιουργία ενός ευρέος πολιτισμικού μετώπου απέναντι σε μια αντιμετώπιση που θεωρείται απαξιωτική.
Αυτό το επεισόδιο δεν αποτελεί απλώς μια προσωπική γκάφα. Αντιθέτως, εκφράζει ένα σύμπτωμα βαθύτερης ρήξης στην γαλλική κοινωνία. Αναδεικνύει την απόσταση μεταξύ των επίσημων αντιδράσεων στη σεξουαλική βία και της άμεσης δικαιοσύνης που απαιτούν τα κοινωνικά κινήματα. Ταυτόχρονα, θέτει ένα δίλημμα σχετικά με τη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι δημόσιοι λειτουργοί όταν απευθύνονται σε κοινωνικά κινήματα, μια γλώσσα που στην προκειμένη περίπτωση θύμισε περισσότερο προστριβή καφενείου παρά προσεγμένο πολιτικό λόγο.
Ουσιαστικά, η φράση της Μπριζίτ Μακρόν λειτούργησε ως φακός, φωτίζοντας την ένταση μεταξύ της επίσημης νομιμοφροσύνης και της λαϊκής αγανάκτησης, μεταξύ της λογικής των θεσμών και της άμεσης δράσης. Και ενώ το Παλάτι του Ελιζέ ελπίζει η θύελλα να κοπάσει, το σύνθημα που εκτόξευσε – κατά λάθος – η Πρώτη Κυρία, συνεχίζει να αντηχεί, υπενθυμίζοντας ότι στον αγώνα για την ισότητα, ακόμη και οι προσβολές μπορούν να μετατραπούν σε σύνθημα μάχης.