Μια νέα στρατηγική διακήρυξη από τον στενό κύκλο του Ντόναλντ Τραμπ έχει φέρει τις διατλαντικές σχέσεις σε αχαρτογράφητα νερά, υποσχόμενη ρητά αμερικανική στήριξη σε ευρωπαϊκά εθνικιστικά κινήματα. Το κείμενο, που παρουσιάζεται ως «Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας», δεν περιορίζεται σε διπλωματική κριτική, αλλά εκφράζει μια ολοκληρωτική καταγγελία της σύγχρονης ευρωπαϊκής διακυβέρνησης. Εστιάζει στον πληθυσμιακό μετασχηματισμό, τις χαμηλές γεννήσεις και την υπονόμευση της εθνικής κυριαρχίας από υπερεθνικούς οργανισμούς, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η ριζοσπαστική καινοτομία αυτής της προσέγγισης έγκειται στην πρόταση για μια εξωτερική πολιτική που στοχεύει στην ενεργή «καλλιέργεια της αντίστασης» και στην ενίσχυση των «πατριωτικών» κομμάτων στην Ευρώπη. Το έγγραφο αναφέρει συγκεκριμένα το Reform UK και την Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) ως ευθυγραμμισμένες δυνάμεις, σηματοδοτώντας μια ιστορική ρήξη με την προπολεμική αμερικανική πολιτική, η οποία απέφευγε τη φανερή παρέμβαση στις εκλογικές διαδικασίες των συμμάχων.

Αναλυτές επισημαίνουν ότι η γλώσσα του εγγράφου σχετικά με τη δημογραφική αλλαγή και την ταυτότητα αντηχεί έντονα τη θεωρία συνωμοσίας του «μεγάλου αντικαταστάτη», η οποία μέχρι σήμερα ήταν περιορισμένη στην ακροδεξιά ρητορική. Επιπλέον, σκιαγραφείται ένα ριζικά ανασχεδιασμένο ΝΑΤΟ, το οποίο θα απομακρυνθεί από τη «διαρκώς επεκτεινόμενη» φύση του και θα επιδιώξει την αποκατάσταση της «στρατηγικής σταθερότητας» με τη Ρωσία, τερματίζοντας τον πόλεμο στην Ουκρανία. Εκφράζονται μάλιστα υποψίες ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες μπορεί να «προδώσουν» κρυφά το Κίεβο σε ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις.

Για τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αυτή η διακήρυξη αποτελεί μια πιθανή κήρυξη ιδεολογικού πολέμου, καθώς υπόσχεται την υποστήριξη της πρώτης υπερδύναμης του κόσμου στους πολιτικούς αντιπάλους τους. Για τα εθνικιστικά κόμματα, προσφέρει μια ισχυρή εξωτερική νομιμοποίηση που μπορεί να ανατρέψει εσωτερικές πολιτικές δυναμικές. Η κυκλοφορία του εγγράφου λειτουργεί ως ένα ισχυρό σήμα για τις βαθιές μετατοπίσεις που μπορεί να συνοδεύσουν μια δεύτερη θητεία Τραμπ. Προβάλλει ένα μέλλον όπου η ατλαντική συμμαχία δεν θα βασίζεται πλέον σε κοινές δημοκρατικές αξίες, αλλά θα μετατραπεί σε ένα συναλλακτικό πεδίο για ανταγωνιστικές οπτικές της εθνικής ταυτότητας και της κυριαρχίας. Η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη όχι μόνο με τους εσωτερικούς της διαχωρισμούς, αλλά και με την πρωτοφανή προοπτική να επιχειρήσει ο ισχυρότερος σύμμαχός της να αναδιαμορφώσει ενεργά το πολιτικό της τοπίο από μέσα.