Σε μια πρωτοφανή για τα κυπριακά δεδομένα νομοθετική πρωτοβουλιά, η Βουλή των Αντιπροσώπων ενέκρινε την περασμένη νύχτα ένα νομοσχέδιο που αναβαθμίζει τις επιθέσεις κατά των επαγγελματιών υγείας και άλλων δημοσίων λειτουργών σε αυτοτελές ποινικό αδίκημα. Η ποινή φυλάκισης μπορεί πλέον να φτάσει έως και τέσσερα χρόνια, ως απάντηση σε μια αυξανόμενη «επιδημία βίας» που έχουν καταγγείλει τα αρμόδια συνδικάτα.
Ο εν λόγω νόμος, ο οποίος προήλθε από κοινού από τη Μαρίνα Νικολάου του ΑΚΕΛ και τον Νίκο Γεωργίου της ΔΗΣΥ, παρέχει ρητή προστασία σε γιατρούς, νοσηλευτές, μαίες, αστυνομικούς, δημόσιους υπαλλήλους, καθώς και σε όσους τους υποστηρίζουν. Αυτή η εκτεταμένη κάλυψη εκπέμπει ένα σαφές μήνυμα: οι επιθέσεις εναντίον εκείνων που υπηρετούν το κοινό συνιστούν ουσιαστικά επίθεση στην ίδια τη λειτουργία του κράτους.
«Όταν ένας επαγγελματίας υγείας εργάζεται υπό τον φόβο πιθανής επίθεσης, οι συνέπειες βιώνονται όχι μόνο από τον ίδιο, αλλά και από τους ασθενείς και την ευρύτερη κοινωνία», υπογράμμισε στη συζήτηση η βουλευτής του ΑΚΕΛ, αποτυπώνοντας την ουσία του προβλήματος. Πράγματι, το κλίμα εκφοβισμού και βίας που έχει αναπτυχθεί σε ορισμένες δημόσιες δομές, ιδίως στα νοσοκομεία, υπερβαίνει τα ζητήματα εργασιακών συνθηκών. Αφορά άμεσα τη δημόσια ασφάλεια και την αξιοπιστία του συστήματος υγείας.
Η απόφαση της Βουλής έγινε δεκτή με αίσθημα ανακούφισης από το νοσηλευτικό προσωπικό. Το συνδικάτο ΠΑΣΥΔΥ, μέσω του Τμήματος Νοσηλευτών, και η ΠΑΣΥΝΜ, χαρακτήρισαν το μέτρο ως «επιτακτική ανάγκη». «Η θεσμική προστασία των νοσηλευτών και μαιών δεν αποτελεί μόνο δικαίωμα, αλλά και θεμελιώδη υποχρέωση του κράτους», δήλωσαν, τονίζοντας ότι η ασφάλεια του προσωπικού πρώτης γραμμής είναι προαπαιτούμενο για την αξιοπρεπή παροχή υπηρεσιών.
Μέχρι πρότινος, τέτοιες πράξεις αντιμετωπίζονταν κυρίως βάσει γενικότερων διατάξεων περί διατάραξης της κοινής ειρήνης, οδηγώντας σε συνήθως ηπιότερες συνέπειες. Η καθιέρωση ενός νέου, εξειδικευμένου αδικήματος εκπέμπει πλέον ένα ισχυρό αποτρεπτικό μήνυμα. Ωστόσο, όπως επισημαίνουν και οι ίδιοι οι νομοθέτες, ο νόμος από μόνος του δεν επαρκεί. Απαιτείται συμπληρωματική δράση μέσω επενδύσεων στην υλική ασφάλεια (κάμερες, φύλαξη), εκπαίδευσης του προσωπικού σε τεχνικές αποκλιμάκωσης κρίσεων, καθώς και ευαισθητοποίησης του ευρύτερου κοινού.
Η ψήφιση του νόμου σηματοδοτεί μια σημαντική πολιτισμική μετατόπιση. Αναγνωρίζει ότι η βία εναντίον του προσωπικού που φροντίζει, προστατεύει και εξυπηρετεί τους πολίτες είναι απαράδεκτη και πρέπει να τιμωρείται αναλόγως. Το ερώτημα που παραμένει είναι κατά πόσο αυτή η νομοθετική επιταγή θα μετατραπεί σε ουσιαστική προστασία στην πράξη. Η απάντηση θα δοθεί στις αυλές των νοσοκομείων και στα δικαστήρια.